FOMC یا کمیته بازار آزاد فدرال، بخش مهمی از فدرال رزرو است که به سیاست‌گذاری پولی می‌پردازد. در دسامبر ١٩١٣، سیستم فدرال رزرو «فد» توسط رئیس جمهور وودرو ویلسون و کنگره ایالات متحده ایجاد شد تا به عنوان بانک مرکزی ایالات متحده شروع به کار کند. هدف فدرال رزرو دستیابی به قیمت‌های پایدار است در حالی که همزمان برای افزایش و بهینه ساختن وضعیت اشتغال تلاش میشود. به طور کلی، FOMC بر اساس چشم انداز‌های اقتصادی با تغییر نرخ بهره کوتاه مدت سیاست وضع می‌کند. همچنین از سال ۲۰۰۹، FOMC با کاهش نرخ بهره بلندمدت برای بهبود شرایط اقتصادی و جبران مالی، از خرید اوراق بهادار در مقیاس بزرگ (معروف به تسهیل کمی “QE”) استفاده کرده است. فدرال رزرو کنترل سه ابزار سیاست پولی را در دست دارد:
1- نسبت نقدینگی و ذخایر
2- نرخ تنزیل
3- عملیات بازار باز
این ابزارها به فدرال رزرو اجازه می‌دهد تا عرضه و تقاضای مبالغی که در بانک مرکزی توسط موسسات سپرده گذاری نگه‌داری میشود و بر نرخ بهره تأثیر می‌گذارد را کنترل کند. تصمیم‌گیری FOMC در مورد نرخ بهره بر سایر متغیرهای اقتصادی از جمله نرخ برابری ارزها، نرخ بهره کوتاه مدت، قیمت خدمات و کالاها و حتی اشتغال تأثیر قابل توجهی دارد. جلسات اصلی FOMC در حالت عادی هشت بار در سال برگزار میشود، اما در صورت لزوم نشست دیگری نیز بر پا میشود. کمیته بازار آزاد فدرال، صورت جلسه این نشست‌ها را سه هفته پس از تاریخ تصمیم گیری منتشر می‌کند.
کمیته فدرال بازار آزاد (FOMC) ۱۲ عضو دارد. هفت نفر از آن ها اعضای شورای حکام فدرال رزرو و پنج نفر دیگر روسای بانک های مرکزی ایالت متحده آمریکا هستند. طبق روال رئیس فدرال رزرو، رئیس FOMC نیز محسوب میشود. رئیس بانک فدرال رزرو نیویورک دارای پست نایب رئیس FOMC است. بانک فدرال رزرو نیویورک تنها هیئت رئیسه دائم FOMC است. چهار رئیس دیگر به مدت یک سال در یک برنامه سه ساله به صورت دوره‌ای خدمت می‌کنند.